بوی وصلت گر ببالاند دل ناکام را

صحن این کاشانه زیر سایه گیرد بام را

طایر آزاد ماگر بال وحشت واکند

گردباد آیینه سازد حلقه های دام را

دیدن هنگامهٔ هستی شنیدن بیش نیست

وهم ما تا کی وصال اندیشد این پیغام را

منعم از نقش نگین جوی خیالی می کند

مفت حسرتها اگر سیراب سازد نام را

ساقیا امشب چو موج می پریشان دفتریم

رشتهٔ شیرازة ما ساز خط جام را

بختگی خواهی به درد بی نوایی صبرکن

آسمان سرسبز دارد میوه های خام را

نیره بختی نیز مفت اعتبار زندگی ست

شمع صبح عالم اقبال داند شام را

موج دریا را به ساحل همنشینی تهمت است

بیقراران نذر منزل کرده اند آرام را

شعلهٔ ما دورگرد الفت خاکستر است

دوش وحشت برنتابد جامهٔ احرام را

شوق می بالد به قدر رم نگاهیهای حسن

ورنه دام دلبری کو آهوان رام را

درچمن هم ازگزند چشم بد ایمن مباش

پرده زنبوری ست آنجا دیدة بادام را

چون خط پرگار بیدل منزل ما جاده است

جستجوهای هوس آغازکرد انجام را